NEMİN ARI DAVRANIŞINDAKİ ETKİSİ

ARI KUŞLARI İLE BAŞIMIZ DERTTE

 

Dün Ardeşende geçen arılarla ilgili anımı anlatmıştım.
Bugün İzmirde nasıl arılarla tanışıp arıcı olduğumuzu anlatmak istiyorum.
Ben nihayet 1982 yılında İzmir' e tayin olmuştum. 1991 yılında Şehitkemal Köyündan Üsen amca çok sağolsun bize arıcılık sevgisini kazandırdı. Üsen amca ,bahadır Öğretmen ve ben onbeş kadar arkadaşla Şehitkemal Köyünde arıcılık kursu açtırdık. Yıl 1991 tabi. Şubat ayları. O yıl Mart ayında ben de Yeniköylü Ali amcadan 2 kovan alarak arıcılık işine başlamış olduk. Tabi bu arada Sayın Nizamettin KAYRAL 'ın "Yeni Teknik Arıcılık" kitabını bir iki defa uygulama ile birlikte hatmettik.Sayın KAYRAL 'ın kitabından çok şey öğrendik. Burada Sayın Kayral'ın hakkını nasıl öderiz bilemem. Tabi bu arada başka yazarlarımızın kitaplarını da okuduk. O yıllarda bugünkü gibi internet filan da yoktu ülkemizde. Bilgiye ulaşmak bir hayli zordu. Tandık ,ildik arılcılar da pek öyle doyurucu bilgi vermezlerdi. Verdikleri bilgiler de kırık dökük babadan kalma bilgilerdi tabi. Biz onlara pek itibar etmezdik.
Ali amcadan aldığım iki kovanı o yıl sekiz kovana çıkarmıştım. ama yeterince bal alamamıştım. Zamanla altı sene içinde bu iki kovandan tamı tamına 57 kovan ulaştım.
Üzerinize sağlık afiyet 1997 yılında geçirdiğim bir rahatsızlıktan dolayı kova mevcuları 12 ye düştü. ben de arılı ve boş kovanlarımı, tüm ekipmanlarımı arkadaşım Muammer'e verdim. Muammer bana her yıl 2 teneke bal verecekti. anlaşma öyle idi.
ilk iki sene Muammer sözünü kısmen yerine getirdi.
(devam edeceğiz)

 

Dün arıcıklarla ilk tanışmamı anlatmıştım.
Bugün Rize-Ardeşen-Büyükmahalle de geçen arılarla ilgili anılarımı anlatmak istiyorum.

1979 yılında Rize-Çayeli-Yanıkdağ köyüne, bir müddet sonra da Ardeşen -Yukarıdurak-(Zıgem)Büyük
Mahalle köyüne öğretmen olarak atanmıştım. Zaten benim kaderime arıcılık Yanıkdağ Köyünde yazılmıştı(!) Çünkü okul müdürümüzün soyadı da Arıcı idi.
Neyse Ardeşende Osman Hoca köyün yerli öğretmeni ve okul müdürümüz idi. Durmuş Öğretmen , Arif Öğretmen ve ben üçümüz okul lojmanında üç sene kadar kalmıştık.
Okul müdürümüz Osman Hocanın kovanları vardı. Osman Hoca her sene Nisan,Mayıs aylarında
kocaman ıhlamur kütüklerinden büyük bir ustalıkla kütük kovanlar yapardı. Her akşam üstü bu
kovan yapma işi periyodik olarak devam aderdi. Osman Hoca her arıcının olması gerektiği gibi
yetenekli bir marangozdu.Evinin altında küçük bir odada atölyesi bile vardı. Zaten oralarda herkes boş zamanlarında bir işle uğraşır. Karadeniz insanı yeteneklidir, çalışkandır. Zaten doğası gereği öyle olması gerekiyor.
Neyse devam edelim. Osman Hocamız kovanların yapımı bitince bizi çağırırdı. Bizler de kocaman urganı,kovanları alıp ulu kestane ve ıhlamur ağaçlarına asmaya giderdik. Osman Hocamız o ulu ıhlamur ağaçlarına çıkar, biz de yerden kovanı urgana takar, sonra ipi büyük bir iştah ve muhabbetle çekerdik. Böylece boş ıhlamur ağacından imal edilmiş kovanları merasına yerleştirmiş olurduk. Bu kovan asma maceramız çok hoşumuza giderdi.
Osman Hocamız gündüzleri okul bahçesinden kovanları dürbünle izler, ogul girip girmediğini kontrol ederdi. Dürünle biz de bakardık .Elektriğin,televizyonun,telefonun ,yolun arabanın ve birçok şeyin olmadığı o yıllarda hoş bir eğlence imiş bizim o işler diye düşünüyorum şimdi. Köyde her arıcının öyle küçük yada büyük bir dürbünü vardı zaten.
Derken yaz tatili başlar,bizler de memleketlerimize giderdik. Sonra okullar açılıp okulumuza döndüğümüz zaman kovanlar açılıp balları alınmış olurdu. Osman Hocamız da bizlere tabak tabak bal verirdi. Evine misafirliğe filan gittiğimizde bize bal ikram ederdi.
Ben gene kestane balını ilk defa oralarda , o zamanlar tattım.Ama Okul Müdürü Osman Hocamız bu baldan fazla yemememiz gerektiğini, fazla kestane balının zehirli olabileceğini söyler, bizi tehlikelere karşı korurdu. Sağolsun. Varolsun.
Oralarda arıcılık işlerinin hala böyle devam ettiğini zannediyorum.

(Devam edeceğiz)